8 Μάρτη 2022: ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
Το οργανωμένο συνδικαλιστικό-εργατικό κίνημα μπροστά στην ανάγκη υπεράσπισης των εργαζομένων γυναικών
165 χρόνια μετά το ορόσημο της 8ης Μάρτη 1857, οι γυναίκες εξακολουθούν να υφίστανται διακρίσεις στην εργασία, το σπίτι, την εκπαίδευση, την υγεία, την πολιτική ζωή. Συνεχίζουν να είναι πιο ευάλωτες στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό και να ζουν εκτεθειμένες σε όλες τις μορφές βίας. Η χώρα μας είναι στην τελευταία θέση μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε θέματα ισότητας των φύλων.
Καθόλου τυχαία δεν είναι η πολιτική των διακρίσεων σε βάρος, ιδιαίτερα, των γυναικών της εργατικής τάξης. Αυτή είναι η συνειδητή πολιτική του συστήματος, που όχι απλά κρατάει τις γυναίκες σε κατώτερη θέση στην κοινωνία μας, αλλά εξαπολύει νέες επιθέσεις, χειροτερεύοντας ακόμη περισσότερο τις συνθήκες εργασίας και ζωής των εργαζομένων γυναικών. Πολιτικές που σχεδιάζονται και εφαρμόζονται με συνεχόμενες παρεμβάσεις από την κυβέρνηση της ΝΔ. Είναι γεγονός ότι τα πρώτα θύματα, όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων και των πολιτικών τους, ήταν οι γυναίκες και τα δικαιώματά τους.
Ο θεσμικός σεξισμός χτυπά πολλαπλά τις εργαζόμενες:
Στις γυναίκες ο δείκτης ανεργίας είναι υψηλότερος, με την τηλεεργασία (και κάθε μορφής ελαστική εργασία) να παρουσιάζεται, από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και τον…σούπερμαν των ιδιωτικοποιήσεων, Κ. Χατζηδάκη, ως «βολική» για τις γυναίκες, για να ανταποκρίνονται ταυτόχρονα σε όλους τους ρόλους που τους έχουν φορτώσει, τόσο στο σπίτι, όσο και στη δουλειά, ενώ όλοι και κυρίως όλες ξέρουμε ότι η ρευστοποίηση του χρόνου εξοντώνει τις εργαζόμενες και τους δημιουργεί μια αφόρητη καθημερινότητα
Στις εργαζόμενες γυναίκες κυρίως, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, εξαντλήθηκαν οι άδειες ανάπαυσης, αφού αναγκάστηκαν να τις ροκανίσουν ως «ειδικού σκοπού», για να ανταπεξέλθουν στα πρόσθετα βάρη λόγω πανδημίας! Συνολικά οι γυναίκες, είτε ως εργαζόμενες σε τομείς φροντίδας (όπου αριθμητικά υπερτερούν συντριπτικά), είτε ως «φροντίστριες» στο σπίτι, έχουν αναλάβει τις υποχρεώσεις του κράτους, οικονομικές και θεσμικές, με την πανδημία να επιδεινώνει τη θέση τους
Οι ανύπαρκτες Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας δυσχεραίνουν την επιβολή όρων προστασίας από την έμφυλη βία και τις διακρίσεις, από την πλευρά των συλλογικών οργάνων του εργατικού κινήματος
Η ισότητα των γυναικών, το «προηγμένο» 2022, εξακολουθεί να είναι μεγάλο ζητούμενο και οι έμφυλες ανισότητες εκδηλώνονται και ως έμφυλη βία.
Οι γυναικοκτονίες συντηρούν μια τραγική επικαιρότητα και με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους φανερώνουν την ανύπαρκτη παρέμβαση κράτους και θεσμών, ταυτόχρονα με την ανυπαρξία δομών χρήσιμων στην πρόληψη, στην προστασία και στη στήριξη των κακοποιημένων γυναικών.
Eίναι ζωτικής σημασίας να μπει τέλος στην έμφυλη βία και στις διακρίσεις λόγω φύλου. «Οι σιωπές έχουν σπάσει», αλλά το «ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ» δεν έχει επιτευχθεί. Η ορατότητα έχει κατακτηθεί, κανείς και καμιά δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνωρίζει. Έχουν όμως πολλά ακόμα να γίνουν!
Με την παγκόσμια φεμινιστική απεργία, τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα, διεκδικούμε ΚΑΙ ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ!
Και φέτος, ακόμα περισσότερο, αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία χωρίς έμφυλη βία, χωρίς σεξισμό, χωρίς φτώχια, χωρίς καταπίεση κι εκμετάλλευση, χωρίς πολέμους. Για μια κοινωνία που η απελευθέρωση των γυναικών θα έχει κατακτηθεί.