Του Δημήτρη Φεργάδη*
***
Νίκος Σαμπάνης. «Γύφτος». «Σκοτώθηκε…» (!!!). Από σφαίρα… Ετών δέκα οκτώ.
Σας λέει τίποτα; Ούτε και σε μένα.
Όλγα. Άνευ επωνύμου αυτή (!!!) «Γυφτάκι». Στριμώχθηκε (!!!) θανάσιμα στην σιδερένια πόρτα εργοστασίου αλέσεως σίτου και κριθής. Ετών οκτώ.
Σας λέει τίποτα; Ούτε και σε μένα.
Άλλωστε …γιατί να πει. Και τι να πει, δηλαδή… Σε μένα… σε σένα.
Πάμε, το λοιπόν, στα πάρα κάτω. Στα σοβαρά μας, τα ανθρώπινα. Τα δικά μας. Τα καθημερινά.
Άνθρωποι είμαστε κι εμείς. Να… κοντά σιμά Χριστούγεννα. Έρχονται. Ακρίβεια, λέει… Ε…, και; Εμείς… εμείς να ξεφαντώσουμε θέλουμε… Λίγο. Να τη βγάλουμε. Καθαρή, που λένε. Αυτό θέλουμε. Και θα την βγάλουμε. Θα βρούμε τον τρόπο. Πιο ξυπνές, είναι δηλαδή, οι στρουθοκάμηλοι; Λέμε τώρα.
Ζακ Κωστόπουλος. Άντε – πάλι τούτος… «Παλιαδελφή»…
«Πέθανε» καθώς έβγαινε, λέει, από το κοσμηματοπωλείο ενός χριστιανού στην Γλάδστωνος.
Τον θυμόσαστε; Ούτε κι εγώ.
Πεθαμένος άνθρωπος τώρα… Τι να πούμε.
Και … μην μου ψευτοξυνίζεστε. Ακούστε με, ακούστε με καλά. Και μην κάνετε σ’ εμένα τον υπεράνω και τον ηθικολόγο… Όλοι το ίδιο είμαστε… Δεν θα σώσεις εσύ άλλα ούτε και εγώ, βέβαια, όλους τους … άντε και να μην πω ποιους… Αλλά…
Γιορτές έρχονται… Χριστός γεννάται (πάλι). Χαίρει η πλάσις όλη… Εμείς … γιατί όχι δηλαδή. Στον «κτιστό μας κόσμο»…. ε, ναι, έχουμε τη θέση μας.
Τώρα, για τα κάποια άλλα ψιλά που πάνε, οσονούπω, να μας χαλάσουνε, την χαρά για τον ελευσόμενο «Αχώρητο», το Θείο βρέφος, δηλαδή, και τις γιορταστικές γιορτές… τι να πω. Δεν μπορεί ο πάσα ένας να μεταφέρει τα εσώψυχά του, σε εμάς … τους άφταιγους.
Μετρήστε τους. Από την μια - πρώτα στο κάδρο … - τα πρεζάκια. Βολεμένα, μια χαρά, στα χαρτόκουτα. Δόση και αραλίκι… Ωραία φάση… Τρέχοντας - εϊ .. προσοχή - ακολουθούνε οι γκρινιάρηδες ντελιβεράδες … Θέλουνε… τι θέλουνε, ακόμα; Από κοντά οι χαμηλομεροκαματιάρηδες, και οι χαμηλοσυνταξιούχοι γέροι… Πόσοι είναι τέλος πάντων; Γωνιά δεν έχουνε; «Τελειωμό» δεν έχουνε; Νισάφι.
Και… και, ε, ναι πως … να λείπουνε. Οι υγειονομικοί και υγειονομικές… Που κάνοντας σημαία τους τούς κορονοϊούς το παίζουνε - Θε μου οι υπερβολές τους - κοινωνικοί ήρωες. Άσε… άσε. Αμ, οι άλλοι; οι λαθραίοι; Που μας έρχονται - ξέφραγο αμπέλι, είμαστε; - να χορτάσουνε ψωμί και πνίγονται … ε όχι όχι, δεν θα μου χαλάσουνε εμένα τα γιορταστικά ερχόμενα. Άσε σου λέω … άσε καλύτερα.
Τους ξέρεις όλους αυτούς; Όχι; … Ούτε και εγώ. Κι ούτε που… χρειάζεται.
Γιατί εγώ … εμείς, τέλος πάντων, είμαστε … Τι είμαστε…; Ε, ναι είμαστε οι νομοταγείς πολίτες. Οι νοικοκυραίοι… που λένε. Κολώνες του συστήματος. Δουλεύουμε, εκκλησιαζόμαστε… πληρώνουμε τους φόρους μας (και το κάτι τις το πάρα πάνω όταν και εκεί που πρέπει και χρειάζεται… συνενογιόμαστε, πιστεύω), ψηφίζουμε. Όποιους και αυτούς που μας διασφαλίζουνε αυτά που έχουμε. Που δεν τα κλέψαμε… αλλά και εάν …, λέμε τώρα…, εμείς τα ‘χουμε τώρα. Και τα χαιρόμαστε… Και θέλουμε να τα ‘χουμε…
Δόξα τω Θεώ, λοιπόν. Καλά Χριστούγεννα. Με υγεία και λεφτά.
Κι ας σκάσουν οι οχτροί μας.
Κι η Πέτσα… έτσι τραγανή, στο γουρουνάκι μας, - κόλαση … - νά 'ναι κι η δική σου … Κόλαση. Και για τη … συνέχεια, συνιστώ Perier. Ένεκα η χώνεψη…
Χρόνια μας Πολλά, λοιπόν, χριστιανοί.
Και να μην ξεχνάτε πως… «Μια ζωή την έχουμε…»
Ύστερος γραφή. Και, τώρα, στο (υποβόσκον) σίγουρο (αμ, τίποτα, δεν είναι σίγουρο… Κεμάλ) ερώτημα (;) για το πού, τελικά το πηγαίνει ο ποιητής… μην πιστεύετε… Μην πιστεύετε σε ό,τι κι αν δεν γράψει ή … και γράψει… Ο ποιητής, ο ποιητής… Όχι ο Κεμάλ.