Πάνος Παπανικολάου *
Τους τελευταίους δυο μήνες, σε δεκάδες χώρες του πλανήτη, εκατ. χιλιάδες υγειονομικοί των δημόσιων συστημάτων περίθαλψης δίνουν έναν κοινό αγώνα ενάντια στην πανδημία COVID-19. Υπάρχει ένα πρωτόγνωρο διεθνές αίσθημα αλληλεγγύης μεταξύ των υγειονομικών, αυτών που θεωρούν πως δεν διαχωρίζονται πλέον από σύνορα, φυλές και γλώσσες και ταυτόχρονα ένα αίσθημα υψηλού ανθρωπισμού και αυταπάρνησης για την υπεράσπιση της υγείας των λαών, των απλών καθημερινών ανθρώπων, σε όλο τον πλανήτη. Επίσης, ένα πρωτόγνωρο και αυθόρμητο κύμα συγκινητικής συμπαράστασης στους μαχόμενους υγειονομικούς από τους λαούς που έχει μια τεράστια αυτοτελή αξία, όσο κι αν το σύστημα προσπαθεί να το «καναλιζάρει» και να το εκτονώσει με διάφορες κουτοπόνηρες επικοινωνιακές κινήσεις.
Έτσι συμβαίνει κάτι κυριολεκτικά πρωτοφανές σε διεθνές επίπεδο: ένας πανανθρώπινος υγειονομικός κίνδυνος πετάει στα σκουπίδια, με συνοπτικές διαδικασίες, μια ατέλειωτη σειρά από συστημικούς ακρονεοφιλελεύθερους ι- δεολογικούς και πολιτικούς μύθους που οι καθεστωτικές δυνάμεις σχεδιασμένα «έχτιζαν» πολλές δεκαετίες, περί «κοινωνικών αγαθών», περί «δημόσιου-ιδιωτικού τομέα» κλπ. Επίσης, η πανδημία ξεγυμνώνει αστραπιαία και την τρέχουσα πολιτική προπαγάνδα διάφορων αστικών κυβερνήσεων (της δικής μας συμπεριλαμβανομένης), γιατί, για παράδειγμα, αποκαλύπτεται καθημερινά πόσο σαθροί ήταν οι ισχυρισμοί περί «θωράκισης», μαζί με όλη τη συνοδευόμενη «επιχειρηματολογία».
Πρωτόγνωρο και αυθόρμητο κύμα συγκινητικής συμπαράστασης στους μαχόμενους υγειονομικούς από τους λαούς, όσο κι αν το σύστημα προσπαθεί να το «καναλιζάρει»
Γι’ αυτό έχουν ανοίξει πολλά μάτια και πολλά αυτιά σε όσα γράφουν, λένε και διεκδικούν οι έντιμοι μαχόμενοι υγειονομικοί της δημόσιας περίθαλψης αυτές τις μέρες, γι’ αυτό έχει ανέβει πάρα πολύ π.χ. το κύρος της ΟΕΝΓΕ συνολικά στον λαό. Γι’ αυτό διάφορα επικοινωνιακά κέντρα του συστήματος έχουν επιδοθεί σε μια λυσσαλέα και αγχωτική προσπάθεια αποσιώπησης και ταυτόχρονα κατασυκοφάντησης.
Υπάρχουν επιστημονικές επιδημιολογικές απόψεις που λένε πως ο υγειονομικός κίνδυνος της COVID-19 δεν είναι τόσο μεγάλος όσο θεωρείται; Υπάρχουν, αλλά είναι εξαιρετικά μειοψηφικές. Μακάρι να δικαιωθούν, όμως τώρα προέχουν κάποια πράγματα:
Πρώτο, η συμπαράσταση στον αγώνα των έντιμων μαχόμενων υγειονομικών για την υγεία του λαού. Αυτές τις μέρες τα κύρια αιτήματα είναι α) «στρατιώτες» (προσλήψεις μόνιμου υγειονομικού προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία, στα ΚΥ και στο ΕΚΑΒ), β) «επιθετικά όπλα» (αναπνευστήρες κλειστού κυκλώματος, νέες κλίνες ΜΕΘ), γ) «αμυντικά όπλα» (ατομικά μέσα προστασίας για το υγειονομικό προσωπικό έτσι ώστε οι «στρατιώτες» να μην αρρωσταίνουν και βγαίνουν εκτός μάχης). Αυτά ακριβώς ήταν τα αιτήματα αιχμής στη συμβολική διαμαρτυρία της ΟΕΝΓΕ την Πέμπτη.
Δεύτερο, οι δράσεις αλληλεγγύης και διεκδίκησης για τα εκατομμύρια του πληθυσμού που δεν έχουν αρρωστήσει, όμως έχουν περιέλθει σε δεινή θέση λόγω των περιοριστικών μέτρων.
Τρίτο, η αντίσταση σε ενέργειες της κυβέρνησης και του συστήματος που «κουτοπόνηρα» γίνονται στα μουλωχτά τον καιρό της επιδημίας ή ακόμα και στο όνομα της επιδημίας, χωρίς να έχουν καμία απολύτως ουσιαστική σχέση με την επιδημία.
Τέταρτο, η ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση στην τεράστια συζήτηση που ανοίγει από μόνη της και θεαματικά για τη φύση του παγκόσμιου καπιταλισμού, για το χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και για μια σειρά παρόμοια σοβαρότατα θέματα. Αυτά τα τέσσερα απλά πράγματα έχουν το χαρακτηριστικό πως είναι κατανοητά από εκατομμύρια απλών ανθρώπων, έχουν τεράστια ιδεολογική-πολιτική-κινηματική δυναμική και μπορούν να συγκροτήσουν ένα πρωτόγνωρο σύγχρονο διεθνιστικό κίνημα σε πολλές χώρες ταυτόχρονα.
Πρώτο, αποκαλύπτεται εκκωφαντικά αυτό το διάστημα το τι έκαναν και που αποσκοπούσαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές κυβερνήσεων και ΕΕ στα εθνικά συστήματα υγείας με τη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την απαξίωση των υγειονομικών.
Δεύτερο, αποκαλύπτεται εκκωφαντικά πως το σύστημα ενδιαφέρεται να σώσει επιχειρήσεις όσον αφορά τα κέρδη και όχι ανθρώπους όσον αφορά την πείνα.
Τρίτο, αποκαλύπτεται συνεχως, όλο και πιο εκκωφαντικά, η χυδαία σχετική κουτοπονηριά των κυβερνήσεων και συνολικά του συστήματος.
Τέταρτο, καταρρέουν σημαντικοί ιδεολογικοπολιτικοί συστημικοί μύθοι, που ως τώρα μας κοίταγαν ψηλοί και αγέρωχοι πάνω στα πήλινά τους πόδια.
Η αντισυστημική αριστερά, η πολιτικοποιημένη αυτονομία, όλες συνολικά οι ταξικές πολιτικές δυνάμεις πρέπει να αναδιαταχθούν πολύ γρήγορα σε αυτές τις νέες πρωτόγνωρες συνθήκες, σύμφωνα με την παραπάνω λογική. Όταν και η πιο απολιτίκ ως χθες νοσηλεύτρια αυτές τις μέρες μπαίνει με περήφανο βλέμμα και χαμόγελο στα χείλη κάτω από τη μάσκα μέσα στην πτέρυγα νοσηλείας ασθενών με κορονοϊό, ξέροντας πως κινδυνεύει να αρρωστήσει αλλά με το θάρρος πως δίνει μάχη για την υγεία του λαού και όχι για «πλαστικά ιδανικά ευκαιρίας». Όταν μαχόμενοι υγειονομικοί απολίτικοι-δεξιοί-κεντρώοι-αριστεροί αποχαιρετιούνται καθημερινά με την ευχή «ψυχή βαθιά», ε, τότε μάλλον και συνολικά «εμείς» –με την έννοια του ευρύτερου μετώπου αντικαπιταλιστικών και ταξικών δυνάμεων– πρέπει να το «πάρουμε λίγο αλλιώς» και επειγόντως, με ουσιαστική αναπροσαρμογή του συνόλου της ιδεολογικής, πολιτικής και κινηματικής συγκρότησης και παρέμβασης. Όχι μόνο εδώ αλλά σε δεκάδες χώρες, ιδιαίτερα στην ευρωπαϊκή ήπειρο, όπου είναι άλλωστε αυτό το διάστημα η αιχμή της πανδημίας.
Ψυχή Βαθιά, λοιπόν.
*Γενικός Γραμματέας ΟΕΝΓΕ, μέλος ΠΕ ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση