Από μήνυμα στην ιστοσελίδα μας:
Έγραψα για σας το παρακάτω κείμενο.
Σας ευχαριστώ πολύ για όσα κάνετε για όλους μας τώρα και για όσα έχετε κάνει κατά καιρούς ειδικά για μένα (καρδιοπαθής με μακρότατο ιστορικό, από το 2004 - κάποιοι από σας κράτησαν την καρδιά μου στα χέρια τους, κυριολεκτικά!)
Οι ήρωες με τις λευκές μπλούζες... θα τους θυμόμαστε και μετά την μπόρα;
Γράφει ο Βασίλης Ορφανός
«Αχρείαστος να ’ναι!» λέγαμε όταν ερχόταν η κουβέντα για γιατρούς, και χτυπούσαμε ξύλο. Αυτά, τον καλό καιρό. Τώρα όμως, που όλοι είμαστε δυνάμει ασθενείς και πού δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, κι από μακριά να δούμε άσπρη μπλούζα, νιώθουμε σιγουριά. Κι αν τύχει λίγο να βήξουμε ή κάπως να νιώσουμε ζεστοί, μας ζώνουμε τα φίδια. Αχ και να είχαμε ένα γιατρό...
Όμως, τώρα οι γιατροί είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης. Το ίδιο και οι νοσηλευτές. Τους βλέπουμε στην τηλεόραση: κουρασμένους αλλά ακατάβλητους, σκεφτικούς αλλά μαχητικούς, στις επάλξεις του καθήκοντος, να κάνουν ό,τι μπορούν ίσως και παραπάνω, να αγωνίζονται να σώσουν όσους γίνεται. Με όσα μέσα διαθέτουν, πολλά ή λίγα, επαρκή ή ανεπαρκή, δεν ξέρουμε ακριβώς − αυτό που σίγουρα είναι σε αστείρευτη επάρκεια είναι η αφοσίωσή τους στο καθήκον.
Γι’ αυτό τους χειροκροτούμε, γι’ αυτό τους λέμε ήρωες χωρίς εισαγωγικά. Κι αυτούς και τους νοσηλευτές και το προσωπικό των εργαστηρίων και τις καθαρίστριες (αυτές κι αν τραβούνε κουπί!) κι όλους που δουλεύουν στα νοσοκομεία, από τη διοίκηση και τη γραμματεία μέχρι τους οδηγούς των ασθενοφόρων κι όσους εργάζονται στις κουζίνες και τις αποθήκες. Όλους. Και τους ευχαριστούμε, ειλικρινά. Όχι μόνο γιατί είναι η ασπίδα μας. Αλλά και γιατί μας κάνουν περήφανους για το ανθρώπινο είδος!
Είναι αξιοθαύμαστοι και για έναν ακόμη λόγο: Γιατί ξεπερνούν τον εαυτό τους, μπαλώνοντας ελλείψεις και ανεπάρκειες για τις οποίες δεν ευθύνονται. Για όλα αυτά σιωπούν αξιοπρεπώς! Σιωπούν εκείνοι, σιωπούμε κι εμείς. Γιατί δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών τώρα. Όταν όπως περάσει η μπόρα, θα εξακολουθούμε να κρατούμε κλειστό το στόμα;
Εγώ λέω ναι. Και τότε να κρατήσουμε κλειστό το στόμα. Όχι όμως και το μυαλό μας. Τότε να το βάλουμε να δουλέψει και να εξετάσει πώς φτάσαμε να μην έχουμε αρκετούς γιατρούς στα δημόσια νοσοκομεία μας, γιατί είναι λίγα τα κρεβάτια στις εντατικές, γιατί το επάγγελμα του νοσηλευτή δεν ανήκει στα βαριά και ανθυγιεινά, γιατί το ένα, γιατί το άλλο, και το άλλο και το παράλλο…
Μπας και φτάσουμε επιτέλους στο μεγάλο γιατί: Γιατί αυτήν την καταπληκτική δύναμη που μας χαρίζει το δημοκρατικό πολίτευμα − ναι, την ψήφο εννοώ − γιατί αυτή τη δύναμη δεν τη χρησιμοποιήσαμε για να πιέσουμε κυβερνήσεις να νοιαστούν για τη δημόσια υγεία, να αξιοποιήσουν τους φόρους που πληρώνουμε για να έχουμε δημόσια νοσοκομεία, για να έχουμε νοσοκομειακή σιγουριά; Γιατί;
Εκτός από τη ψήφο, έχουμε κι άλλα μέσα. Να τα αξιοποιήσουμε κι αυτά. Μη φανταστείτε πως σας καλώ «στα όπλα και στα χαρακώματα», προς Θεού! Αλλά την επόμενη φορά που θα απεργήσουν οι νοσοκομειακοί γιατροί, ας κάνουμε έστω μια δήλωση συμπαράστασης, ας τους στείλουμε δημόσια ένα χαιρετισμό έστω, ας είναι και ως μεμονωμένα άτομα. Ένα απλό «Χαιρετώ τους ήρωες!». Αν είναι ήρωες σήμερα, θα είναι και αύριο, έτσι δεν είναι;
Στην αρχαία Αθήνα οι Ολυμπιονίκες, πέρα από τις άλλες τιμές, σιτίζονταν δια βίου δωρεάν από το Πρυτανείο. Οι ήρωες με τις λευκές μπλούζες σιτίζονται από την τσέπη τους. Από την τσέπη τους, επίσης, πληρώνουν βιβλία και επιστημονικά περιοδικά, για να παρακολουθούν τις εξελίξεις της επιστήμης τους, από την τσέπη τους πληρώνουν τη συμμετοχή τους σε συνέδρια, σε σεμινάρια, σε ενημερωτικά μαθήματα. Αυτό να το θυμηθούμε όταν οι γιατροί (και όλοι όσοι δουλεύουν για την υγεία μας) ζητήσουν αύξηση. Κι αντί να πούμε το γνωστό «Λεφτά θένε πάλι οι γιατροί!», ας πούμε μια καλή κουβέντα για τα αιτήματά τους. Έστω σε επίπεδο καθημερινής κουβέντας. Αλλά να την πούμε.
Και κάτι ακόμη: Πώς θα σας φαινόταν αν εμείς όλοι, που ίσως μια μέρα βρεθούμε να μας φροντίζει ένας γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο, πώς θα σας φαινόταν αν διεκδικούσαμε αυτός ο γιατρός να πληρώνεται δυο-τρεις ώρες τη βδομάδα όχι για να δουλεύει αλλά για να μελετάει και να ενημερώνεται για τις τελευταίες εξελίξεις της ειδικότητάς του; Κι έτσι, «σαν έτοιμος από καιρό» να κάνει αμέσως τη σωστή διάγνωση για την περίπτωσή μας και να αρχίσει την ενδεδειγμένη θεραπεία. Πώς σας ακούγεται αυτό;
Ξαναγυρνάω στους ήρωες που χειροκροτήσαμε πρόσφατα από τα μπαλκόνια. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ψυχολόγος για να ξέρει πόσο κοντή είναι η μνήμη του ανθρώπου. Πολύ φοβάμαι πως όταν περάσει η μπόρα, πριν αλέκτωρ λαλήσει θα ξεχαστούν και οι ήρωες με τις λευκές μπλούζες και ο ηρωισμός τους. Ένας τους να παραβεί τον όρκο του Ιπποκράτη (συμβαίνουν κι αυτά), όλους θα τους πάρει η μπάλα, όλους θα τους σταυρώσουμε, η δε αιτία έσται γεγραμμένη επί του σταυρού: «Φακελάκι». Εννοείται, ότι μιλούμε για γιατρούς του Δημοσίου. Γιατί όταν ακουμπάμε ένα σωρό λεφτά σε ιδιώτες, και μάλιστα χωρίς απόδειξη, αυτό δεν το λέμε φακελάκι. Όμως, όταν έχεις δύο μέτρα και δύο σταθμά, στο τέλος χάνεις και τ’ αυγά και τα καλάθια, εν προκειμένω κάθε ελπίδα για δημόσια νοσοκομεία της προκοπής. Θα την αφήσουμε λοιπόν να χαθεί; Και μάλιστα τώρα που καταλάβαμε πως έχουμε τόσους ήρωες πρόθυμους να μας υπηρετήσουν;
Υ.Γ. Θυμάστε πώς πήρε η Λάρισα το πρωτάθλημα το 1988; Για την ακρίβεια, θυμάστε πώς δεν άφησε να της στερήσουν το πρωτάθλημα; Δεν συμφωνώ σε καμιά περίπτωση με αυτές τις τακτικές, και δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση να τις δω να επαναλαμβάνονται. Δεν μπορώ όμως να αγνοήσω τη δύναμη που έχει η μαζική διαμαρτυρία. Που είναι ασφαλώς αποτελεσματικότερη από τη δύναμη του μαζικού χειροκροτήματος.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο: neakriti.gr