top of page

Αγώνας για τη ζωή του λαού ή καθημερινός θάνατος

Του Γιώργου Σιδέρη*


«Σε λίγες μέρες κλείνει ένας ακριβώς χρόνος από την απομόνωση του πρώτου θετικού κρούσματος του SARS-CoV-2 στη χώρα. Ενας ολόκληρος χρόνος νέων συνθηκών, πρωτόγνωρων καταστάσεων, αγώνων και διεκδικήσεων για την προστασία της υγείας του λαού.


Πριν από λίγες μέρες, η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ) με ανοιχτή, επείγουσα επιστολή της έκανε έκκληση για άμεσα μέτρα που πρέπει να ληφθούν μπροστά στο τρίτο κύμα της πανδημίας, ειδικά στην Αττική, και ζήτησε επείγουσα συνάντηση με τον πρωθυπουργό.


Λίγες ώρες μετά, ο πρωθυπουργός με διάγγελμά του απάντησε ακριβώς τα αντίθετα. Επιβλήθηκε άλλο ένα αυστηρό και καθολικό lockdown.

Τα lockdown έχουν υγειονομική βάση;

Στο ερώτημα αν τα lockdown έχουν υγειονομική βάση, η απάντηση είναι αναμφίβολα ναι. Σε μία πανδημική νόσο που έχει πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά, ο εγκλεισμός μπορεί να αξιοποιηθεί ως επιστημονικό εργαλείο για να κερδηθεί χρόνος. Για καλύτερη ετοιμασία, στελέχωση, παρακολούθηση των επιστημονικών δεδομένων, προμήθεια φαρμακευτικού και ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού, διαμόρφωση υγειονομικών πρωτοκόλλων, προσαρμογή του μέχρι πρότινος υγειονομικού σχεδιασμού στις νέες συνθήκες. Αυτόν το χρόνο τον έδωσε απλόχερα ο λαός μας.


Αποδείχτηκε στην πράξη ότι μία ανεξέλεγκτη κατάσταση, σαν αυτή που δημιουργήθηκε στο πρώτο κύμα σε χώρες όπως οι ΗΠΑ ή η Ιταλία, έχει από πίσω της και τη μη έγκαιρη χρήση εργαλείων, ένα εκ των οποίων είναι το lockdown (μάλιστα, κατ' απαίτηση των αντίστοιχων πετρελαϊκών μονοπωλίων ή αυτοκινητοβιομηχανιών).


Μέχρι εκεί. Αυτό το επιστημονικό εργαλείο οφείλει να αξιοποιείται στοχευμένα, κυρίως σε περιοχές με έξαρση της νόσου και όχι να υποκαθιστά άλλες επιστημονικές μεθόδους αντιμετώπισης της νόσου (προληπτικές και θεραπευτικές).


Τα αλλεπάλληλα άνοιξε - κλείσε, οι παλινωδίες για περιορισμό μετά τις 6 το απόγευμα και μόνο τα Σαββατοκύριακα και άλλα πολλά δείχνουν ότι "σταθερά" για την κυβέρνηση είναι η εμμονική προσήλωση στην πολιτική της εμπορευματοποιημένης Υγείας, στις "αντοχές" της καπιταλιστικής οικονομίας, στην προπαγάνδα για τα "λεφτόδεντρα".


Καμία σοβαρή επιδημιολογική επιτήρηση και ιχνηλάτηση. Καμία σοβαρή καταγραφή για το ποιοι είναι οι χώροι - πηγές υπερμετάδοσης. Ενα τυφλό άνοιξε - κλείσε που κουράζει και πολλές φορές δεν έχει καμία υγειονομική βάση. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να έχουν καμία αμφιβολία ότι πίσω από τα lockdown, που συνοδεύονται με αστυνομοκρατία, διώξεις (ακόμα και σε υγειονομικούς) και καταστολή, εξυπηρετούνται και άλλοι σχεδιασμοί που σχετίζονται με το λαϊκό εισόδημα και την περιστολή λαϊκών ελευθεριών.

Δύο κοινά σημεία

Τι κοινό έχουν όλα τα υγειονομικά μοντέλα, όλων των χωρών, σε όλα τα κύματα;

Το πρώτο: Τα εμπορευματοποιημένα συστήματα Υγείας. Ολες οι καπιταλιστικές χώρες του πλανήτη μετρούν εκατόμβες νεκρών και θύματα. Τεχνηέντως, από τον ΣΥΡΙΖΑ και προσκείμενα σε αυτόν ΜΜΕ γίνεται προσπάθεια οι ευθύνες για την κατάσταση στη χώρα μας να φορτωθούν στην "αχρηστία" και την "ανικανότητα" της κυβέρνησης. Οχι ότι δεν υπάρχουν και πλευρές κακής διαχείρισης. Είναι όμως όλοι άχρηστοι; Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Πορτογαλίας, η συντηρητική κυβέρνηση του Ορμπαν στην Ουγγαρία, η ευρεία και εθνικής συναίνεσης κυβέρνηση του Βελγίου; Γιατί δεν παίρνει κανείς μέτρα; Μήπως θέλει να έχει τόσες χιλιάδες νεκρούς; Η πραγματικότητα δείχνει αυτό που δεν βλέπουν μόνο όσοι δεν θέλουν να δουν. Δεν είναι θέμα διαχείρισης. Εχει αποκαλυφθεί όλη η σαπίλα του καπιταλιστικού κόσμου, σε όλο τον πλανήτη. Εχει ξεγυμνωθεί η πολιτική που αντιμετωπίζει την Υγεία ως κόστος και εμπόρευμα. Εχει τραβηχτεί η κουρτίνα και φαίνεται το απάνθρωπο πρόσωπο ενός συστήματος που μάταια προσπαθεί να βάλει στη ζυγαριά την υγεία του λαού και την οικονομία των λίγων. Οικονομική καταστροφή ή υγειονομική καταστροφή; Ενα ψευτοδίλημμα που δεν αφορά το λαό μας και κανένα λαό. Μπορεί τον 21ο αιώνα και η υγεία να προστατεύεται και οι λαοί να ζουν αξιοπρεπώς.


Το δεύτερο: Η ενοχοποίηση όσων "κόλλησαν" με ατομική τους ευθύνη. Η κυβέρνηση της ΝΔ προχωρά σε ενοχοποίηση ασθενών επειδή στοιβάζονταν στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (που η ίδια δεν ενισχύει) και στους χώρους δουλειάς (που η ίδια δεν ελέγχει), ενοχοποίηση συνοδών ασθενών που υπάρχουν στα νοσοκομεία για να καλύπτουν τις ανάγκες φροντίδας λόγω έλλειψης προσωπικού (που η ίδια και οι προκάτοχοί της δημιούργησαν), ενοχοποίηση υγειονομικών (που η ίδια άφησε άοπλους) και όποιου άλλου νοσεί. Πάνω από 100 εκατομμύρια κρούσματα και 2,3 εκατομμύρια νεκροί στον πλανήτη, αλλά... φταίει ο νέος, ο ασθενής, ο ηλικιωμένος. Αυτό είναι το αποκρουστικό πρόσωπο μίας κοινωνίας που βάση της είναι ο ατομισμός. Μπορεί τον 21ο αιώνα να υπάρξει μία κοινωνία νέας συλλογικότητας.


Κανείς να μην περιμένει άλλο


Ολο αυτό το διάστημα οι νοσοκομειακοί γιατροί και τα εργατικά σωματεία έκαναν συγκεκριμένες τοποθετήσεις και παρεμβάσεις. Είχαν σαφείς διεκδικήσεις, προσαρμοσμένες στη νέα κατάσταση.


Ενας χρόνος πέρασε, με μέχρι στιγμής απολογισμό πάνω από 6.000 νεκρούς και ανυπολόγιστες συνέπειες, οικονομικές, μαθησιακές, ψυχολογικές, υγειονoμικές για το λαό και τα παιδιά του. Μπορεί κανείς να περιμένει άλλο; Οι κλίνες COVID γέμισαν πάλι. Οι ΜΕΘ θα συνεχίσουν την ίδια πορεία τις επόμενες μέρες. Η λοιπή νοσηρότητα γιγαντώνεται, οι χειρουργικές αίθουσες μειώνονται κι άλλο, το ίδιο και οι επισκέψεις στα εξωτερικά ιατρεία. Ο εμβολιασμός προχωρά με ρυθμούς χελώνας και πολλές φορές σε υγειονομικά επικίνδυνες συνθήκες.


Ολα τα αναγκαία για την προστασία της υγείας του λαού μας είναι ζήτημα αγώνα, τώρα διεκδικούμε πιο δυνατά. Αν ο λαός δεν μπει πρωταγωνιστής δεν πρόκειται να επιβάλει ούτε τα στοιχειώδη. Τα σωματεία και οι φορείς πρέπει με μεγάλα αποθέματα αλληλεγγύης και υπομονής να συνεχίσουν τον αγώνα για την υπεράσπιση της ζωής της εργατικής τάξης και των οικογενειών τους.


Ερωτήματα που πρέπει να τεθούν στους εργαζόμενους


Μέσα σε αυτόν τον αγώνα, σε αυτές τις διεργασίες, μπορούν να συναντηθούν ευρύτερα τμήματα του λαού μας με την προοπτική του σοσιαλισμού. Οι μεγάλες αντιφάσεις της εποχής είναι εδώ και επηρεάζουν τη ζωή του κάθε εργαζόμενου, νέου, συνταξιούχου, επαγγελματία, γυναίκας.


Ας σκεφτεί ο καθένας τι θα εξυπηρετούσε σήμερα τη ζωή του:

-- Εμβόλιο κοινωνικό αγαθό ή εμπόρευμα που θα πουλιέται και θα παράγεται "όσο και όταν" με βάση το κέρδος;

-- Ενιαίος κρατικός φορέας κοινωνικοποιημένης φαρμακοβιομηχανίας ή καπιταλιστική εγχώρια φαρμακοβιομηχανία που δεν έχει ούτε γραμμή παραγωγής εμβολίου, αφού τόσο καιρό ήταν προσανατολισμένη μόνο στο φάρμακο που έφερνε κέρδη και εξαγωγές;

-- Συνεργασία της ανθρωπότητας και ισότιμη ανταλλαγή επιστημονικών επιτευγμάτων ή εμπορικές πατέντες, "απόρρητες" συμφωνίες της ΕΕ, καθοδηγούμενες έρευνες και εμβολιαστικός εθνικισμός;

-- Σοβαρή ιχνηλάτηση, επιτήρηση και ταχεία στοχευμένη απομόνωση ή lockdown "όπως και όποτε", μέτρα ακορντεόν και άνοιξε - κλείσε κατά το δοκούν;

-- Σύστημα Υγείας στελεχωμένο με επίκεντρο την πρόληψη και την πρωτοβάθμια φροντίδα ή υγειονομικοί - λάστιχο που θα γυρνάνε από Κέντρο Υγείας σε Νoσοκομείο και μετά πάλι πίσω;

-- Αντιμετώπιση της λοιπής νοσηρότητας με επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας ή αύξηση των θανάτων από καρδιαγγειακές παθήσεις, νεοπλασίες και άλλα;

-- Υγειονομικά μέτρα στους χώρους δουλειάς ή τρομοκρατία, απόκρυψη κρουσμάτων και εργοδοτική ασυδοσία;


Και άλλα πολλά τέτοια διλήμματα.

Εν ολίγοις, προστασία της ζωής του λαού και εξάλειψη της πανδημίας ή καθημερινός θάνατος; Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;

* Ο Γ. Σιδέρης είναι μέλος της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, γιατρός στο Νοσοκομείο "Αττικόν".

コメント


bottom of page